چه قدر جالبه که 200 نفر امدن اینجا. حالا چند نفرشون اینجا را خوانده اند خدا می داند البته اینجا فقط جایی برای درد و دل است.
این هفته نمایشگاه کار های دو تا از استاد ها یم بود خانم ویکتوریا افشار و اقای نامی که دومی را نتونستم برم متاسفانه .!!!!۱
مثل اینکه اقای نامی هم به جمع مهاجرین پیوستند و دارند میرند کانادا . حیف شد!
هفته دیگه هم یک نمایشگاه ۲ روزه نقاشی روی پارچه است. روسری کوسن و..
هرکی خواست من ادرسشو می دم بهش.
یک چیز جالب اینجا بود که فهمیدم واقعا مردم یک جورایی بلاتکلیفند.مثلا این دوستم که نمایشگاه داره می گفت خیلی ها بهش گفتند که سریع تر روسریهاشو بفروشه چون ممکنه دیگه کسی روسری سرش نکنه و اون ورشکست بشه!!
یا اینکه امار فروش مانتو نصف پارسال این موقع است که باز هم من اینو به چشم خودم می بینم دوستی دارم که واقعا مانتوش داغون است و قابل پوشیدن نیست ولی میگه برای چی پول چیزی را بدم که شاید از ماه دیگه قابل استفاده نباشه!!
به خاطر همین عاجزانه از تمام سیاست مداران دنیا درخواست دارم تکلیف ما رو که در صنعت نساجی و تولیدی کشور هستیم روشن کنند!!
ولی از شوخی گذشته بلاتکلیفی اولین نشانه های یک جامعه بحرانی است .

یک مقدار زیادی کار دارم . دارم کاری را می کنم که اگر کسی دیگر ان کار را می کرد می گفتم چقدر اعتماد به نفسش بالاست.
چون هر کاری را قبول ندارم و دوست دارم کارهام حداقل از دید خودم بهترین باشه.
در ضمن اکانتم هم تموم شده والان با اکانت قرضی دارم می نویسم و چون شنیدم این دانشگاه ازاد هم بالاخره خیرش به ما می زسه و ۱۰ ساعت اینترنت مجانی در ماه بهمون می ده سختمه پول بدم در اولین فرصت باید یک سر دانشگاه بزنم.
ولی اون یکی وبلاگم را به روز می کنم .http://quilt.persianblog.com/