من خودم می دونم که تو رابطه با دیگران و به خصوص جنس مخالف بسیار محافظه کارم وشاید تا حدی ترسو ! و زمانی که پیگیر علتش شدم کسی بهم گفت که ریشه در روابط خانوادگی داره و من خیلی تعجب کردم چون روابط در خانواده مابرپایه عشق و اعتماد شکل گرفته و اون برام توضیح داد که مثلا دخترهایی که برادر بزرگتر دارند در رابطه با مردها بسیار موفق تر هستند تا اونها که خواهر دارند و ولی اونهایی که خواهر دارند به نوعی مستقل ترند از اونهایی که برادر دارند.و حضور دایی و عمو هم به همین ترتیب در شکل گیری زندگی اجتماعی فرد موثره ! و می گفت تو چون در خانواده ای هستی که مردهای همخون مثل دایی و عمو در زندگیت حضور نداشتند و همش یک نام یا صدایی بودند که از صدها فرسنگ انورتر می شنیدی ؛ و حتی دربین همسالان خودت همه دختر بودید ( هر 25 سال در خانواده ما یک پسر بدنیا میاد ) پس به نوعی یک خلائ نامرئی در شخصیتت هست . و من هیچ وقت این حرفها را جدی نگرفتم و حالا که بمناسبتی هر چند دلگیر همه دایی هام در کنارم هستند تازه احساس میکنم یک جایی تو روحم خالی بوده وداره پر میشه ! پر از احساس خوب و اطمینان ! گاهی با خودم می گم جون به جونت کنن یک زن ایرانی هستی که ناخوداگاه از وابستگی به مردی در زندگیت لذت می بره و حالا هم که موجوداتی گیر اوردی که بی قید و شرط دوستت دارند داری لذت میبری ! ولی فکر نمیکنم موضوع اینقدر هم احمقانه باشه ! و من الان که می خوام احساسم را از حضور انها در کنارم توصیف کنم باید خیلی تلاش کنم. یک جور اطمینان قلبی ؛ یک جور احساس پشتوانه داشتن نه برای حمایت بلکه برای زمانی که به کسی نیاز دارم . الان که فکر می کنم می بینم همین احساس را از کودکی تسبت به خاله هام داشتم ؛ در کمترین حدش گوشهایی بودند برای درد دل .که همین کلی کمکم می کرد برای حل مشکلاتم ؛ گاهی بدون اینکه حتی چیزی بهم بگن ! و حالا احساس می کنم راحت تر می تونم خیلی تصمیم ها را بگیرم . چرا که ادمهایی که دوستشون دارم در سرتا سر دنیا پراکنده اند. یک احساس خوب و پر از دلگرمی ! من با اینکه عقیده دارم ادم باید به اون حد شخصیت برسه که بینیاز از موجودات بیرونی باشه و بتونه گلیم خودشو از اب بکشه بیرون ولی اعتراف می کنم که هنوز تا رسیدن به اون حد شخصیت راه زیاد دارم و حضور ادمها در زندگیم نقش موثری دارد و لی باعث رشد وشکوفایی شخصیتیم میشه !

امسال سال عجیبی بود سالی که پر از تموم شدن بود ! تموم شدن رابطه ها به خصوص ! خیلی از ادمها از زندگیم رفتند بیرون به خصوص ادمهایی که توی زندگیم نقشهای موثری داشتند و اگرچه رفتند ولی من فکر می کنم به نوعی تمام شدن رابه ها زمانی اتفاق افتاد که کمترینن لطمه را به من میزد و درست در زمانی رفتند که من انها را درونی کرده و همواره در روح خودم حضورشون را در کنارم حس می کنم. وخودم کاملا متوجه تغییر شخصیت درونی خودم هستم و کاملا احساس می کنم که دارم پوست میاندازم و این سردرگمی الانم مثل زمانیه که دارید لباس عوض می کنید و سرتون توی یقه گیر میکنه و برای چند لحظه جایی را نمیبینید ! بالاخره سرم را بیرون می کشم و لباس جدیدم را می پوشم . لباسی که شاید اولش توش معذب باشم ولی مسلما نو تر و مناسب تر از این یکی است . و تمام این وسواسی که الان دارم همه وهمه به همین خاطر است که اون لباس خوب از اب دربیاد .